البته بسیاری از جمله «آنوراگ کاشیاپ»، کارگردان بالیوودی، عقیده‌ای خلاف این دارد.

آنها می‌گویند: فرش‌های قرمز‌ پول در قلک‌ برندها انداختن است و ستاره‌هایی که پا بر فرش قرمز می‌نهند، نمایندگان این برندها هستند نه هنر و سینما...

حال این سوال مطرح است: زیر فرش‌های قرمز چه می‌گذرد؟

هفته گذشته در افتتاحیه شصت و نهمین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز، در حالی که دیگر برندهای دنیای مد، تنها به لباس پوشاندن به تن ستاره‌های سینما بر فرش قرمز اکتفا کردند، «گوچی» خود را برای ایفای نقشی بزرگتر از اینها آماده کرد.

این برند به همراه طراح مد خود «فریدا جیانینی»، اقدام به برگزاری دومین دوره از جوایز «زنان در سینما»، در این دوره از رقابت‌های ونیز کرده‌ است که «سلما هایک»، بازیگر مطرح هالیوود برنده این جایزه شد.

گوچی که رابطه‌اش با صنعت سینمای هالیوود به اوایل دهه  40 بازمی‌گردد، اخیرا نیز بیش از 2 میلیون دلار به «مارتین اسکورسیزی» در جهت احیاء فیلم‌های کلاسیک تاریخ سینما کمک کرده است!

این کمپانی که بیش از همه برای کیف‌ها و کفش‌های راه راه و سبز و قرمز خود مشهور است، علاوه بر اینکه در بخش تحقیقات سینمایی سرمایه‌گذاری‌ها کلان کرده، از مستندسازان نیز حمایت مالی می‌کند.  

تمامی این فعالیت‌ها طی سال‌های اخیر به کمپانی «گوچی»، این فرصت را داده که بتواند با درجه یک‌های هالیوود و بازیگران رابطه بسیار نزدیکی برقرار کند و از آنها به عنوان مانکن‌ محصولات خود استفاده کند.

البته در جشنواره ونیز امسال، برند دیگری تحت عنوان «میو میو» نیز سعی کرده تا با حمایت از برخی از فیلمسازان زن، بر میزان محبوبیت خود بیافزاید. 

برندهای مختلف پس از آنکه با اهالی سینما بلاخص ستاره‌ها و یا نماینده آنها رابطه برقرار می‌کنند، در ازای پرداخت تسهیلاتی، از آنها می‌خواهند تا از محصولاتشان بر فرش قرمز استفاده کنند، این محصولات نه تنها از طریق برنامه‌های تلویزیونی که جشنواره‌ها را پوشش می‌دهند، تبلیغ می‌شود بلکه پوسترها و عکس‌هایی که از این ستاره‌ها تهیه‌ شده و در سراسر دنیا منتشر می‌شود خود بخش دیگری از این تبلیغات است.

پس از اتمام جشنواره‌ها و گاه حتی در خلال برگزاری آن، فروشگاه‌های آنلاین نیز به سرعت وارد عرصه شده و محصولات مورد نظر را با قیمت‌هایی گزاف به طرفداران این ستاره‌ها و دنیای مد عرضه می‌کنند.

البته در پایان بسیاری از این جشنواره‌ها مسابقات انتخاب بهترین و بدترین مدل لباس با جوایز فریبنده نیز برگزار می‌شود که این خود نیز تبلیغ دیگری است.

یک سینماگر گاهی تنها با یک برند طرف قرداد نیست و هر قسمت از پوشش خود را از یک برند انتخاب می‌کند، به عنوان مثال «کیت هادسون»، در مراسم فرش قرمز و جلسه مطبوعاتی فیلم «بنیادگرای ناراضی» در افتتاحیه شصت و نهمین جشنواره فیلم ونیز، کت و شلواری با برند «گوچی»، عینکی از مارک «ریبن» و جواهر آلاتش را از کمپانی «بولگاری» انتخاب کرده بود.

امروزه دیگر معرفی برندها بوسیله سینماگران بر فرش قرمز به امری متداول و مرسوم تبدیل شده ولی این مسئله مورد تایید همه نیست و برخی آن را توهینی به دنیای هنر می‌دانند.

«آنورانگ کاشیاپ»، کارگردان بالیوود، در اعتراض به این مسئله می‌گوید: زمانیکه ستاره‌ها بر فرش قرمز قدم می‌زنند بدانید که معامله‌ای عظیم انجام شده است، آنها نمایندگان برندهای مختلف هستند نه سینما و هنر.

وی می‌افزاید: فرش‌های قرمز و جشنواره‌ها از سوی برخی از برندها حمایت مالی می‌شوند، در واقع فرش‌های قرمز قلک برندها هستند، آنها از ستاره برای تبلیغ محصولات خود استفاده می‌کنند.

«سوزان جی اشبروک»، یکی از کسانی که بیش از 20 سال در بخش بازاریابی محصولات دنیای مد کار می‌کرده اگرچه به این مسئله معترض نیست ولی در کتابی تحت عنوان «برای کفش‌ها جواب می‌دهد، بازاریابی محصولات، تجارت پشت پرده فرش قرمز» که 1 سپتامبر 2011 منتشر شد، صراحتا به این مسئله اعتراف می‌کند: «برای آنکه بتوانید برندتان را در سطحی وسیع، با قدرت زیاد و در عین حال ارزان در بازار عرضه کنید باید قدرت ستاره‌ها و مشاهیر را تحت کنترل خودتان دربیاورید.»

«اشبروک» در کتاب خود ضمن اشاره به این مسئله که سال‌ها کار در صنعت مد و پوشاک تجربیات زیادی در اختیار او قرار داده بر این مسئله تاکید می‌کند که محصولاتتان بر تن یک ستاره کنید یا آن در دستان یک ستاره قرار دهید و سپس منتظر بمانید، ناگهان همه نگاه‌ها به سمت محصول شما جلب می‌شود و تقاضاها به طرز غیرقابل باوری بالا می‌رود.

این نویسنده در یکی از صفحات کتابش به فعالان دنیای مد، این فرمول را پیشنهاد می‌دهد:

لباسی مناسب+ستاره‌ای مناسب آن لباس+فرش قرمز جشنواره کن= فروشی عالی در دنیای مد

«ستاره‌ها هر کدام لباس‌هایی را به تن کرده‌ و بر فرش قرمز پا می‌نهند، در طول مسیر با حرکت دست عکاسان حرکت خود را آهسته کرده و در مسیری کوتاه صدها عکس از آنها گرفته می‌شود.»

«معمولا هیچ خانه مدی نمی‌پذیرد که از ستاره‌ها خواسته باشد‌ که لباس‌های آنها را بپوشند، جالب آنکه هر یک در گوش رسانه‌ها زمزمه می‌کنند که رقیبشان این کار را کرده است.»

این روزنامه انگلیسی‌ در ادامه این گزارش می‌افزاید: حقیقتی در این میان نهفته است و آن این است که برخی از بازیگران برای پوشیدن این لباس‌ها پول گرفته‌اند، البته برخی نیز در این میان مدعی‌اند که به انتخاب خود این لباس‌ها را پوشیده‌اند.

یکی از افراد مشهور صنعت مد فرانسه در مصاحبه با این روزنامه اذعان داشته است که به برخی از این بازیگران بیش از ده‌ها هزار یورو پول داده می‌شود تا لباس مورد نظر را بپوشند، به همین خاطر نمی‌شود آنها را سرزنش کرد چون هرکسی ممکن است در برابر چنین مبلغ پیشنهادی وسوسه شود.

«سوزان جی اشبروک»، یکی از فعالان دنیای مد و نویسنده کتاب «بازاریابی محصولات، تجارت پشت پرده فرش قرمز» در اینباره می‌گوید: زمانی‌که یک بازیگر در مراسمی چون اسکار محصول یک برند خاص را می‌پوشد، خوب این مراسم تنها در آمریکا بیش از 40 میلیون نفر تماشاچی دارد که در این میان عده زیادی خواستار آن محصول می‌شوند و این همان زمانی است که تجارت ما اوج می‌گیرد.

وی می‌افزاید: پرداخت پول به ستاره‌ها برای استفاده از برندی خاص، امری متدوال و معمول شده،  آنچنانکه وقتی برخی مردم از من می‌پرسند که آیا بازیگران برای اینهمه لباس‌های متنوع که می‌پوشند باید پول بدهند؟، خنده‌ام می‌گیرد ولی بعد با خود می‌گویم که آنها از آنچه که در جریان است بی‌خبرند.

این نویسنده آمریکایی در ادامه به این نکته جالب اشاره می‌کند که مثلا بازیگری چون «کیم کارداشیان» در توئیتر، 13 میلیون و 300 هزار طرفدار دارد، در حالیکه این آمار برای رییس جمهور آمریکا 12 میلیون و 600 هزار نفر است.

«ادیت هد»، طراح لباس هالیوود، به این سوال پرداخته است که  چرا امروزه دیگر به ندرت شاهد ساخت فیلم‌های رئال و معناگرای واقعی هستیم؟ که منتقد سینمایی روزنامه «تلگراف» معتقد است پاسخ این سوال «در زیر فرش‌های قرمز» نهفته است.

اکنون به نظر می‌رسد صنعت سینما، بازیگرانش را به دنیای مد باخته است.